Caci nu mai stai zambind la poarta…

…Erai acolo si n-ai spus

ca timpul vietii ti s-a dus

in nopti geroase si ninsori

si-n cantec de privighetori.

In pas mocnit de primavara

incepe gandul sa ma doara.

In alb si negru timpul moare

infasurandu-se-n uitare

n-au mai ramas din vechea lume

decat apusuri fara nume

si ulita-i aproape moarta

caci nu mai stai zambind

la poarta.

Faci un comentariu sau dai un răspuns?

Adresa ta de email nu va fi publicată. Câmpurile obligatorii sunt marcate cu *